Για ένα πουκάμισο αδειανό...
Αναμφισβήτητα οι δασικοί χάρτες είναι ένα έργο που έπρεπε να είχε γίνει.
Είναι από τα «αυτονόητα» ενός σύγχρονου κράτους. Ένα έργο που προβλέπει το Σύνταγμα, αλλά παρ’όλα’αυτά δεν έχει τελειώσει ακόμα και έχει αρκετό μέλλον… Είναι ένα παράδειγμα όπου το Σύνταγμα εφαρμόζεται για τις απαγορεύσεις, αλλά όχι για την δεσμεύσεις που έχει.
Σίγουρα οι εμμονές συγκεκριμένων ομάδων πίεσης, η γραφειοκρατία και η πολιτική ατολμία έχουν παίξει σημαντικό ρόλο.
Σε αυτή τη μάχη του αυτονόητου για τους δασικούς χάρτες είναι έντονος ο κίνδυνος, ακόμα και αν καταρτιστούν, να είναι ένα πουκάμισο αδειανό.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τις συνεχείς αυστηρές ερμηνείες της νομοθεσίας που συγκρούονται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούνται.
Τι είναι δάσος για την κοινή γνώμη, είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που ισχύει σύμφωνα με την νομοθεσία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβλήματος που δημιουργείται είναι το μπλακ άουτ στις μεταβιβάσεις και την αξιοποίηση, σχεδόν του συνόλου των ακινήτων που βρίσκονται εκτός σχεδίου ακόμα και αν δεν υπαχθούν στην δασική νομοθεσία.
Όμως, εκτός από την περιβαλλοντική και οικονομική διάσταση, υπάρχει και κοινωνική διάσταση, η οποία έχει προβληθεί ελάχιστα, αλλά είναι εξίσου έντονη στην δημιουργία του κοινού περί δικαίου αίσθημα.
Θα αναφερθώ σε δύο καταστάσεις που θα ανακύψουν μετά την κύρωση των δασικών χαρτών με το ισχύον νομικό πλαίσιο.
1. Είναι γνωστή η εγκατάλειψη αρκετών περιοχών στην ύπαιθρο. Αποτέλεσμα της είναι και οι δασωμένοι αγροί, για τους οποίος πλέον το κράτος αξιώνει να έχει κάποια επιπλέον δικαιώματα.
Σκεφτείτε να βρεθεί ένας νέος άνθρωπος που να θέλει να εγκατασταθεί και να δημιουργήσει στις περιοχές αυτές. Τα προβλήματα θα είναι τέτοια που ή θα εγκαταλείψει την προσπάθεια ή θα παρανομήσει.
Γιατί;
Γιατί δεν θα μπορεί να πάρει επιδότηση, αλλά ούτε να καλλιεργήσει τις εκτάσεις αυτές.
2. Μετά την κύρωση των δασικών χαρτών, μεγάλες εκτάσεις αγρών, θα χαρακτηριστούν εκχερσωμένες. Το αποτέλεσμα θα είναι χιλιάδες συμπολίτες μας, θα χαρακτηριστούν από κάποιους καταπατητές δημόσιας έκστασης, ακόμα και αν την καλλιεργούν 70 χρόνια. Μόνο αν έχει τίτλους ιδιοκτησίας αρκετών δεκαετιών πριν θα μπορέσει να βγάλει άκρη.
Αλήθεια όμως, σε τι ποσοστό στην ύπαιθρο μεταβίβαζαν αγροτεμάχια με συμβόλαια την δεκαετία του 40;
Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Τσακυράκη «Το κοινό περί δίκαιο αίσθημα είναι μια επίκληση της αντίληψης της κοινής γνώμης για τον τρόπο χειρισμού ενός κοινωνικού ζητήματος που απαιτεί νομοθετική ρύθμιση».
Τι μένει; Η νομοθετική ρύθμιση.
